Reisverslag groepsreis in Mexico: ‘very much alive’!

Een sprong in het duister kan wel eens uitdraaien op iets wat je leven verandert. Daaraan word ik dagelijks herinnerd door het geweven bandje en het halskettinkje dat ik op reis in Mexico kreeg. Weer en wind hebben ze al doorstaan sinds vorige zomer. Ze herinneren me aan een ervaring die ik mijn hele leven zal meedragen: een schitterende groepsreis naar Mexico, in juli 2014. Piep mee in mijn dagboek en geniet van mijn Mexicaanse zon!

Luchthaven Zaventem: vertrek met een bang hartje

4 juli 2014, het is een datum die nog altijd een wervelwind van emoties teweegbrengt. Ik stond te trappelen om aan het grootse avontuur te beginnen. Eindelijk was de tijd gekomen om alles in ons Belgenlandje achter te laten en terug te keren naar de basis: rondtrekken, hoofd leegmaken, blik verruimen en andere horizonten verkennen. Tijd voor Mexico: de reis die mijn standpunten, mijn karakter en denkwijze grondig door elkaar geschud heeft.

Verbaal ben ik de grootste avonturier die er op deze wereldbol rondloopt, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik met een bang hartje op de luchthaven van Zaventem verscheen. Ik had geen idee waaraan ik me moest verwachten. Zouden de groepsleden meevallen? Zou ik het wel redden in mijn eentje? Ik heb er welgeteld één minuut alleen gestaan, want al snel voelde ik troostende armen om me heen. De Joker-mentaliteit op groepsreis was meteen duidelijk.

Ik maakte snel kennis met het bonte reisgezelschap dat mij gedurende 23 dagen door Mexico zou vergezellen. Er waren Stefan en Ilse, ons avontuurlijke koppel. Er was de vrolijke klasse twintigers, mijn eigenste kotgenoot Benoit en natuurlijk reisbegeleidster Sara. Wim en Corinna waakten op hun beurt als goede herders over de kudde jonge schaapjes. En dan was er mezelf: de benjamin van de groep.

Mexico City met een lokale gids

Mexico City, een stad met meer dan 9 miljoen inwoners. Een lokale gids, een Mexicaan die het cliché van charmante macho geen oneer aandeed, wijdde ons in in de geheimen van de Mexicaanse cultuur en sprak de iconische woorden “naald en draad” en “chakachaka!” waardoor wij prompt in een onophoudelijke lachbui schoten. De toon was onmiddellijk gezet.

Mexico City is de locatie van La Casa Azul, ook bekend als het geboortehuis van Frida Kahlo, de bewonderenswaardige kunstenares die velen inspireert vanwege haar doorzettingsvermogen en schitterende schilderijen. De rillingen liepen over mijn rug toen ik het huis eindelijk mocht betreden. Ik heb waarschijnlijk de hele weg afgelegd met mijn mond open van verbazing. Ogenblikkelijk had ik tonnen eerbied voor deze moedige vrouw, die ellende wist om te zetten in een talent.

Uit mijn dagboek

Een rasechte Mexicaan leidde ons vandaag in in de geheimen van de agaveplant. Blijkbaar komt daar perkament, tequila en draad uit voort. Aan de hand van diezelfde draden vervaardigt de inlandse bevolking dan de bekende kleurrijke poncho’s en dekens. Wat echt indruk op me maakte was de site van Teotihuacán: ik waande me, mits een stevige klim, even onaantastbaar. Vervolgens kwam het huis van Frida Kahlo, een inspirerende dame! Sterk hoe ze ondanks alles toch haar optimisme wist te behouden.

Onvergetelijk verjaardagsfeest in het rustige Oaxaca

Oaxaca, een stad die mijn hart heeft gestolen. Klein, charmant en rustig. Een waar contrast met de drukte van metropool Mexico City, maar minstens even innemend. Ik heb er kennisgemaakt met de kunst van het tortilla’s bakken en vierde er, op typisch Mexicaanse wijze weliswaar, de verjaardag van vriend Benoit. Alles werd in gereedheid gebracht om hem de verjaardag van zijn leven te bezorgen: een piñata waar hij zich, tot groot jolijt van menig toeschouwer, op mocht uitleven, en een verjaardagstaart. Zijn glimlach was onbetaalbaar.

Nadien ging het naar hierve el agua, een natuurlijke waterbron met een adembenemend uitzicht op watervallen en indrukwekkende rotsformaties. De avond was zo mogelijk nog beter. Daar zat ik dan: in een eenvoudig hutje op het strand, in het gezelschap van ontelbare sterren en een volle maan. Ik voelde me zo minuscuul en voor het eerst sinds lange tijd vielen mijn gedachten stil. Ik kon alleen nog maar kijken en genieten.

‘Finding Nemo’ in Zipolite op groepsreis in Mexico

Het paradijs. Opstaan vlakbij de zee, en deze verkennen met de snorkel. Ik sprong in het helderblauwe, verbazend klare water dat me vriendelijk toelachte. Visjes zwommen onder me door en ik waande me een figurant in “Finding Nemo”. In de boot, waar ik tot mijn eigen verbazing tot drie maal toe opnieuw zelf in raakte (over de manier waarop hou ik wijselijk mijn mond: blauwe knieën, schenen en verdwenen elegantie zijn slechts enkele sleutelwoorden…), zat ik in alle stilte te genieten. Het panorama van de weidse zee gaf me een gevoel van onmetelijke vrijheid.

Rafting met twee woorden in Palenque

Veel tijd om te bekomen had ik niet, want een nieuw avontuur stond alweer in alle ongeduld op mij te wachten. Raften! De instructies Adelante en Alto wat zoveel betekent als ‘vooruit’ en ‘stop’ galmen nog altijd door mijn hoofd. Ik voelde de adrenaline door mijn lijf jagen en overwon de zoveelste grens op deze groepsreis door het prachtige Mexico.

Chichén Itzá op avontuurlijke wijze tijdens de groepsreis

Chichén Itzá is een naam die onlosmakelijk met Mexico is verbonden. De commerciële, toeristische toestanden errond konden me niet bekoren, maar los daarvan vond ik het allemaal weer even indrukwekkend. Het is een plaats die je onmogelijk links kunt laten liggen. Na een aantal uren in de hitte was afkoeling meer dan welkom. Eén adres, de cenotes: natuurlijke waterbronnen van helderblauw water in het impressionante decor van een grot gevormd door meteorietinslagen. Ik dreef me een weg doorheen die fantasierijke omgeving en kwam tot rust. Een opening bovenaan was het enige dat het bestaan van een verre buitenwereld verraadde.

Holbox: walvishaaien en golfkarretjes

Holbox, de ideale afsluiter van wat een fantastische Mexico-groepsreis was geworden. Een eilandje met een handvol inwoners. Het plaatselijke vervoersmiddel was de golfkar: amusement verzekerd. Mijn ontmoeting met de Mexicaanse fauna en flora was echter nog niet voltooid: de grootste uitdaging moest nog komen. Ik ging op bezoek bij de walvishaai. Imposant.

De zon en het water lieten hun sporen na op m’n lichaam. Ik gloeide en mijn kleren stonden in m’n huid gebrand, maar één ding is zeker: ik heb van elke minuut genoten. De vrijheid, de nieuwe ontdekkingen en fantastische ervaringen. Dankzij dit avontuur weet ik opnieuw waarom ik zo van reizen hou. Het verruimt je blik, leert je relativeren en je leert jezelf en anderen zoveel beter kennen.

Thuiskomstvan een onvergelijke Mexico-reis

Uit mijn dagboek bij thuiskomst

Het zit erop. Het is voorbij. Mijn rugzak is geledigd, de souvenirs zijn uitgedeeld. De laatste rest Mexicaanse grond is onder onze voeten verdwenen. Ik ben opnieuw thuis en heb af te rekenen met een mix van gevoelens: intens gemis en heimwee, maar vooral dankbaarheid. Dankbaarheid voor wat ik allemaal heb mogen meemaken, ervaren, voelen zien en leren. Ik heb het geluk gehad een fantastische reis te maken. Ik heb mooie mensen en karakters leren kennen. Personen naar wie ik op kan kijken, want op mijn leeftijd heb ik nog heel wat te leren. Ik heb meermaals perplex gestaan, heb me meermaals ongelofelijk gelukkig gevoeld, heb me gedurende drie weken echt goed en zorgeloos gevoeld.

De groepsreis naar Mexico is een breuk geweest. Een voor-en nagebeurtenis. Ik heb mijn ogen wijd open gehouden en ben bewuster. Af en toe zal er nog wel eens een flits van dat gelukzalig gevoel komen bovendrijven en dan zal ik met een glimlach terug denken aan die fantastische reis. Tot slot moet ik afsluiten met het bekende zinnetje: Joker verlegt je grenzen. Mij rest niets anders dan enthousiast in te stemmen.

Bedankt Mexico, bedankt Joker, bedankt aan mijn lieve groepsleden. Deze reis staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.

Met dank aan Eline Van Wynsberghe voor het prachtige reisverslag.